رویکرد های ارتباط سازمانی(ارتباطات در مکاتب مختلف)
در این قسمت به بررسی نگرش های ارتباطی از دیدگاه مکاتب مختلف مدیریتی(رویکرد کلاسیک، نئوکلاسیک(روابط انسانی، و رویکرد منابع انسانی) می پردازیم. برای بررسی بیشتر راجع به این موضوع هر دیدگاه با اشاره به نظریه های مربوط به خود از حیث ابعاد ارتباطی که شامل،1- محتوای ارتباط 2- مسیرجریان ارتباط 3- شکل یا کانال ارتباط و 4- سبک ارتباط است ، مفصلاً بیان می شود. همچنین برای توضیح بیشتر لازم است به سه نوع ارتباط که توسط فَرِس, مانچ و راسل [1]به سال 1997 ارائه شده و غالباً در محیط های سازمانی جریان دارد اشاره شود.
1- ارتباط مربوط به وظیفه 2- ارتباط مربوط با نوآوری 3-ارتباط مربوط به حفظ و مراقبت( ارتباط درباره موضوعات اجتماعی که باعث حفظ روابط انسانی می شود).
ارتباط در نگرش های سنتی
با نگاهی به آثار فایول(نظریه مدیریت اداری)، وبر(نظریه بوروکراسی) و تیلور(نظریه مدیریت علمی) معلوم می شود که این نظریه پردازان به سازمان ها با دید یک استعاره ماشین می نگرند.جای تعجب نیست که اگر بگوییم که فرایند های ارتباط در این سازمان های شبه ماشین خصوصیات خاص خود را دارا باشد.
1- محتوای ارتباط: در سازمان های سنتی روی ارتباط درباره وظیفه بسیار تأکید شده است. ارتباط اجتماعی و ارتباط نوآوری در سازمان هایی که به شکل سنتی اداره می شوند،تضعیف شده و محتوای ارتباط در این سازمان ها محدود به مسائل مربوط به کار می شود.
2- مسیر جریان ارتباط: چند مسیر ممکن وجود دارد که از آن طریق ارتباط می تواند جریان داشته باشد.مسیر عمودی، افقی و مسیر جریان آزاد. در نظریه های سنتی فایول، وبر و تیلور، مهمترین مسیر برای ارتباط ،جریان عمودی اطلاعات در طول سلسله مراتب سازمانی می باشد.
3- کانال ارتباط: علاوه بر محتوا و مسیر کانالهای متعددی جریان ارتباط را تسهیل میکنند.از آنجایی که نظریه های سنتی بر حاکمیت قوانین و فرایندها برای عملکرد سازمانی کارآمد تأکید میکنند،این سازمانها، همچنین احتمالاً تکیه زیادی به ارتباط به صورت کتبی به شکل کتب راهنما، دستورالعمل ها،گزارش مأموریت، قوانین و ارزیابی نحوه کار کارمندان دارند.
4- سبک ارتباط: در سازمان های نظریه پردازان سنتی این احتمال وجود دارد که لحن یا سبک ارتباط بسیار" رسمی" باشد.به عنوان مثال در کلمات انتخاب شده برای پیام ها،از اصطلاحات زبان عامیانه و محاوره ای اجتناب می شود و به جای آن زبان کاملاً رسمی ترجیح داده می شود. به طور کلی جوّ بوروکراسی و حرفه ای شده این سازمانها، اغلب منجر به سبک های رسمی ارتباط می شود.
